Үүгээрээ би юуг хэлэх гэсэн бэ гэвэл:

Будда шавь нарынхаа сэтгэл оюуны төвшинд тааруулж номоо номлосон. Нэгэн шавьдаа "эцэг эхээ алах хэрэгтэй" гэж номлож байв. Гэвч тэр шавь нь Буддагаас ном сонссон дариудаа л хаан эцэгээ хөнөөсөндөө гэмшиж Буддад үнэн сэтгэлээсээ биширсэн гэдэг. Бас өөрийн мөн чанараасаа, юунаас ч хамааралгүйгээр, дангаараа бие даан оршигч "би" байхгүй боловч Будда зарим нэг буруу үзэлтэй шавь нартаа 'тийм "би" байг

аа' гэж номлож байв. Ингэж номлосны хүчинд тэдгээр нөхдүүд Буддагийн сургаалийг хүлээн зөвшөөрч, хожимоо зовлонгоос гэтэлсэн гэдэг. Энэ бичлэгээрээ би юуг хэлэх гээд байна вэ гэвэл: Үг бол нохойн жогорхой. Харин үгийн илэрхийлж буй утга маш чухал. Үгийг өнгөц оюунаар хүлээж авбал өнгөц төдий мэдрэмж л сэтгэлд үүснэ. Мэдрэмж төдий ухамсар бол нохойн жогорхой. Харин утгыг нь мэдсэн/таньсан шинжлэл төгөлдөр ухамсар бол хажууд нь намрын сайхан айраг л гэсэн үг. Айргийн амт нь чимчигнэсэн гээд нэг сайхан дуу байдаг даа...