10 жил, их сургуульд байхад багш нар намайг дүгнэж дүн тавьдаг байв. Би ч гэсэн сайн дүгнүүлчих санаатай хуулахдаа хуулаал, давтахдаа давтаал, хулхидахдаа хулхидаал гүйдэг байв... Тэгэхдээ тэр дүнгүүд намайг хэзээ ч дүгнэж байгаагүйг нилээн сүүлд ухаарч билээ. Өөрөө хичээж, өөрөө өөрийгөө л дүгнэх хэрэгтэй. Яагаад гэвэл өөрөөс чинь өөр өөрийг чинь сайн мэдэх өөр хүн байхгүй... тийм учраас өөрөө өөрийгөө л дүгнэх хэрэгтэй...
Бид өөрөө өөрсдийгөө л зовоодог: уурлаал, шунаал, атаархаал, хорсоол, хов жив ярьж хэрэгтэй хэрэггүй олон бодолд автаж хямраад л... Тэгээл "намайг та нар зовоолоо" гэж тэнэгтээл...
Ганцаар байхад ганцаардах албагүй. Ганцаардахад заавал ганцаараа байх ч албагүй. Үнэндээ ганц өөрийгөө бодсон бодлоос ганцаардал үүсдэг. Ер нь ганц ганцаардал ч биш өөр олон энэлгээт мэдрэмжүүд ганц өөрийгөө бодсон бодлоос үүсдэг...
Би ганцаараа байхыг эрхэмлэдэг хүн. Учир нь ганцаар байхдаа би амьдарлыг жүжигчний биш үзэгчийн байр сууринаас мэдэрдэг. Ганцаар байхад оюун санаа уужуу, тогтуун байдаг. Ганцаар байхдаа би олон зүйлийг анзаарч, зөв дүгнэлт хийж, зөв шийдвэр гаргаж чаддаг. Ганцаар байх нь надад дотоод сэтгэл оюунтайгаа ажиллах боломжийг олгодог...
Хүмүүс дотоод сэтгэлрүүгээ өнгийгөөд тэнд байгаа алдаа дутагдлуудыг анзаарч, засаж сайжруулж чадвал амьдрал илүү амар амгаланлаг, асуудал багатай, аз жаргалтай болно. Ингэхийн тулд заавал шашин шүтэх албагүй. Энэ бол цэвэр оюун ухааны асуудал. Эргэн тойронд болж буй юмсыг хэрхэн хүлээж авах нь цэвэр оюун ухааны асуудал. Дотоод сэтгэл оюундаа анхаарал хандуулж, дотоод сэтгэл оюунтайгаа ажиллаж чадах л юм бол бүх зүйл авсаархан, энгийн болдог юм байна гэдгийг бид анзаарах хэрэгтэй.
